Rotterdam

De SP-fractie ging deze keer Buurten in Bedrijven bij Eneco, over de werkvloer bij jonge technici in opleiding, begeleiders, managers, ondernemingsraad en de voorzitter van de Raad van Bestuur.

De fractie begon bij KEI, het Kennis en Ervaringsinstituut van Eneco aan de Keileweg waar tevens het Infrabedrijf is gevestigd. Eneco Infra is de dienstverlener op het gebied van elektriciteit en gas. Ze adviseren, ontwerpen, bouwen, onderhouden en verhelpen de storingen in het energienetwerk.

Leo de Kleijn in gesprek met ''oude rot'' Ron, die al dertig jaar bij Infra werkt. Het tekort aan praktische vaardigheden bij nieuwelingen is volgens hem het grootste probleem sinds de LTS (Lager Technisch Onderwijs) is opgegaan in het VMBO. Ook werd er gesproken over de ''goeie ouwe tijd'' toen Eneco nog GEB (Gemeentelijke Energie bedrijf) heette.

Een 'Buurten bij Bedrijven' presentatie in het KEI, het opleidingscentrum van Eneco. KEI biedt opleiding en praktijkonderwijs aan nieuwe instroom zonder vooropleiding, houdt kennis van de medewerkers op peil en laat medewerkers van elkaar leren. Leerlingen van ROC's, Technische Hogescholen en andere bedrijven zijn ook welkom. De opleidingen zijn uniform en dus ook toepasbaar binnen ander energiebedrijven. Ondanks het opleidingcentrum is het verloop binnen het bedrijf nog erg hoog (60 %), dit komt omdat het gewoon fysiek zwaar werk is, vaak zwaarder dan gedacht.

Meters en meters oude meters. Binnenkort worden misschien alle gasmeters vervangen door 'duurzame' gasmeters, dan kan je per dag of zelfs per minuut bijhouden wat je verbruik is...maar of dat nou bijdraagt aan een vermindering van je energieverbruik?

Theo Cornelissen en Leo de Kleijn spraken met begeleiders van de KEI van wie ze een rondleiding kregen in het praktijkgedeelte.

Jongeren krijgen praktijkles, maar ouderen leren ook van de jongeren op het opleidingsinstituut vooral op het gebied van IT.

Met het hoofd van de KEI, ingenieur Danny Ouwenland, op het buitenterrein van Infra.

Hierna kreeg de fractie een lesje fraudebestrijding van fractiespecialist Jaap Silvius en manager Fraudebestrijding Wolter Meijer, werkzaam voor het Fraudeteam van Eneco. Ongeveer 95 % van alle energiediefstal gevallen heeft te maken met hennepkwekerijen, de kwekerijen zijn naast het aftappen van energie vooral een veiligheidprobleem met name brandgevaar. Tevens trekt het de georganiseerde criminaliteit aan. De kwekerijen zijn niet alleen te vinden in achterstandsbuurten zoals vaak wordt gedacht maar juist ook in de grotere woningen in de 'betere buurten'. De specialisten die de kwekerijen ontmantelen hebben een redelijk gevaarlijke baan, ze krijgen bijvoorbeeld te maken met boobytraps in de hennepkwekerijen met tot op scherpgestelde handgranaten aan toe. Het gaat hier niet meer om de onschuldige tevreden roker. De hennepteelt is dan ook een door de politiek onderschat probleem volgens de fraudebestrijders.

Daarna kreeg de SP-fractie een workshop gasmeterfraude, burgers worden steeds inventiever met trucjes met pinnetjes, magneten en heuse beunbedrijfjes die de gasmeter even komen ombouwen.

De SP-raadsleden verlieten de Keileweg en reden naar het World Port Centre op de Wilhelminapier waar het hoofdkantoor zit om te spreken met de baas van 5300 personeelsleden, Jeroen de Haas, voorzitter van de raad van bestuur van Eneco. Natuurlijk werd er gesproken over de stijgende olieprijs en de gasprijs die daaraan gekoppeld is en over de splitsing van het energiebedrijf en de netbeheerder. Sinds de liberalisering moeten de twee partijen opsplitsen. De netbeheerder, de leverancier, krijgt een steeds vrijere rol. Jeroen de Haas legde verder uit dat noch hij noch de politiek gaan over de energietarieven maar de aandeelhouders, zij bepalen hoeveel winst ze voor zichzelf houden.

De fractie sloot af met een gesprek met Willem Hofman, de voorzitter van de Centrale Ondernemingsraad van Eneco, een enorme ondernemingsraad met zeventien verschillende raden. Willem is geen fan van de liberalisering en de marktwering. Het publiek schiet er niets mee op, de tariefverschillen zijn miniem. Het gaat vooral om naamsbekendheid, marketing dus, wat weer een hoop geld kost. De aandeelhouders bepalen de energietarieven en de hoogst biedende partij hoeft niet te matchen bij het bedrijf. Willem hoopt nog op een duurzame omslag, maar vraagt zich af of ze dat zelfstandig kunnen. Ook vreest hij dat het energiewezen met de huidige marktwerking afstevent naar een monopolie zoals dat vroeger het geval was maar dan zonder publiek toezicht.