Jan Marijnissen veegt de vloer aan met Ben Verwaayen
Jan Marijnissen veegt de vloer aan met Ben Verwaayen
Eigen schuld, dikke bult! Woensdagavond ging Jan Marijnissen hierover in debat met Ben Verwaayen (CEO van Alcatel-Lucent en auteur van het VVD verkiezingsprogramma van 2006). In het voormalige Lantaren/Venster in Rotterdam bleek duidelijk wat het verschil is tussen de solidariteit die de SP nastreeft en de 'ieder voor zich' mentaliteit van de VVD. Daar waar de SP vindt dat ieder mens recht heeft op een menswaardig leven, daar bleek dat de VVD vindt dat alleen participerende personen (oftewel werkende mensen) recht hebben op sociale zekerheid.
De aanleiding voor het debat, wat door het NRC Handelsblad in samenwerking met De Unie werd georganiseerd, is het nalatenschap van de Britse historics Tony Judt, die in augustus van dit jaar op 62-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van de spierziekte ALS. Judt was een groot denker over het politieke landschap waarin we leven. Zijn testament was de magistrale lezing What is Living and What is Dead in Social Democracy? gehouden in New York vorig jaar. Het eerste debat ging over de hervormingen in de sociale zekerheid, de zelfredzaamheid van het individu, het armoedevraagstuk en de rol van de staat bij het aangeven van de morele grenzen van de toenemende ongelijkheid.
Hoewel Geert Wilders zich bij de presentatie van het regeerakkoord opwierp als hoeder van de sociale zekerheid, roepen veel van de sociaaleconomische maatregelen van dit kabinet prangende vragen op over de liberalisering van sociale verantwoordelijkheden, de uitholling van de publieke voorzieningen en de betekenis van maatschappelijke solidariteit. Maar welke functies, bevoegdheden, en morele verplichtingen dient de staat te hebben in onze huidige postindustriële samenleving. Is er inderdaad sprake van een ‘teloorgang’ of ‘afbraak’ van de verzorgingsstaat zoals Tony Judt betoogt? Welke sociale problemen en risico’s moet de huidige verzorgingsstaat het hoofd bieden? Hoeveel solidariteit heeft een samenleving eigenlijk nodig? En waaraan kan de mate van sociale rechtvaardigheid van een samenleving worden afgemeten?
Samengevat: tonen wij ons solidair wanneer mensen door de bodem driegen te zakken (SP) of moeten we mensen beschouwen als productiefactoren die alleen meetellen als ze rendabel zijn (VVD). De mens als homo economicus (VVD) tegenover de mens als homo universalis (SP). De positie van beide partijen was duidelijk, maar het blijft moeilijk te accepteren dat mensen zo enorm op zichzelf gericht kunnen zijn.
