Rotterdam

Schaf het Centraal Inburgeringsloket (CIL) af zodat het inburgeren van Rotterdammers echt van de grond komt. Dat is een van de zaken die SP-raadslid Josine Strörmann morgen zal voorstellen in de commissie Maatschappelijke ondersteuning, Volksgezondheid en Participatie. Strörmann: ‘Het CIL is de Bermudadriehoek van de inburgering: mensen die er heen gestuurd worden lijken vaak kwijt te raken, en niemand ziet ze ooit nog terug. Er is ondanks alle maatregelen in de praktijk weinig veranderd.’ Mede door de bureaucratie van het CIL loopt Rotterdam hopeloos achter bij het plaatsen van mensen in de inburgeringstrajecten. En door de verplichte aanbestedingen, de zogenaamde marktwerking, zijn organisaties die eerst goed samenwerkten nu keiharde concurrenten.

De wethouder komt elke keer met andere cijfers. Cijfers over echte plaatsingen en zogenaamde inloopklassen, die, zoals de SP gehoord heeft, inmiddels al weer grotendeels stopgezet zijn, lopen door elkaar heen. In de inloopklassen worden de inburgeraars opgevangen totdat er bij het CIL een officieel trajectplan is getekend. Een inloopklas is een slecht idee want wat schiet een nieuwkomer die in eigen land hersenchirurg was er mee op om iemand met twee jaar basisschool in één klas te zitten? Allebei verdienen een apart traject, waar ze echt iets aan hebben. Strörmann: ‘Die inloopklassen zijn door de taalaanbieders terecht afgezworen, want mensen in zo’n klas plaatsen is slecht voor de cursist en weggegooid geld voor de stad.’

Wat de SP betreft gaan de taalaanbieders zelf weer het heft in handen nemen. Laat de taalaanbieders maar zelf de taaltoets afnemen en eventuele vrijstellingen verlenen en een centrale lijst bijhouden. Door een goede samenwerking kunnen ze dan, veel sneller dan nu, zorgen dat de klassen vol zitten met mensen die qua niveau en behoeften bij elkaar passen.

Nieuwkomers en oudkomers zouden sowieso verschillende trajecten, toegespitst op de eigen situatie, aangeboden moeten krijgen. Een oudkomer wil zich misschien meer bekwamen in de Nederlandse taal, maar weet allang hoe ‘ie aan een kaartje voor de tram moet komen. Voor een volstrekte nieuwkomer is dergelijke informatie weer wel nuttig.

Strörmann: ‘De inburgeringscursussen zelf zijn, dankzij de rare exameneisen, ook niet goed. Veel mensen willen vooral de taal leren en zijn erg teleurgesteld dat daar nauwelijks tijd voor is tijdens de cursus. Wat mij betreft gaat de gemeente nu echt eens een vuist naar het rijk maken, niet alleen als het om geld gaat, maar vooral als het gaat om de inhoud van de cursussen! Zoals het nu gaat is inburgeren voor een groot gedeelte weggegooid gemeenschapsgeld.’