Rotterdam

Een door ziekte en verlof uitgedunde SP-fractie was afgelopen maandag op bezoek in Crooswijk. Josine Strörmann en Leo de Kleijn gingen buurten in Crooswijk en spraken met Menno Janssen (actievoerder tegen de sloop van Nieuw Crooswijk), Jan en Nel (ex-bewoners van het inmiddels gesloopte Klein Trapezium), Attie Schols-Vrijhof (SP-lid en bewoner van Nieuw Crooswijk) en Stien Weygertse (een van de meest bekende Crooswijkers).

Wie door Nieuw Crooswijk loopt krijgt de tranen in de ogen. Een deel van de wijk lijkt na de sloop op een compleet slagveld. De Ontwikkelingscombinatie Nieuw Crooswijk (OCNC) voert campagne om de nog te bouwen nieuwbouw te verkopen onder motto's als "Een beetje vroeger, maar dan nu". Maar als het aan hen ligt blijft er zo goed als niets van Nieuw Crooswijk over en komt er een Vinex-achtige nieuwbouw wijk voor in de plaats.

In dat proces wordt een groot deel van de bewoners verdreven naar elders, in een aantal gevallen zelfs naar buurten als Jaffa waar het WBR het volgende sloopplan in voorbereiding heeft. Ook veel kleine ondernemers houden het noodgedwongen voor gezien. Eentje daarvan bekende met welhaast tranen in de ogen: "Het is zo triest. Na zoveel jaren kan ik niet anders dan straks de deur achter me dicht trekken. Dat was het dan."

Maar Menno Janssen blijft strijdbaar. "Meer dan de helft van de wijk staat nog overeind en ik woon daar nog steeds naar mijn zin. Als de politiek nu zegt dat ze absoluut geen tweede Nieuw Crooswijk willen in andere wijken in Rotterdam, dan kunnen ze toch ook zeggen dat dit deel van mijn wijk blijft staan en opgeknapt wordt?"

Jan en Nel zijn als laatste bewoners vertrokken uit hun Klein Trapezium. Ze wonen nu in een wisselwoning vlakbij. Heel genereus blijkt het WBR niet te zijn voor bewoners die de corporatie dwong om te verhuizen. Meer dan de helft van hun verhuiskosten vergoeding moesten Jan en Nel terugbetalen aan WBR voor een bouwbehangetje, wat standaard gordijnen en vloerbedekking. Ze zitten bovendien letterlijk in de rotzooi en het stof van de sloop van hun wijk, een sloop die ze nooit gewild hebben.

Attie kijkt uit over diezelfde sloop. Zij en haar man zijn op zoek naar een geschikte minder validen aangepaste woning. Dat valt nog niet mee, want ze verteld dat als je allebei een handicap hebt de keuze beperkt is. In heel Rotterdam zijn er alles bij elkaar - in de sociale huursector - een dikke honderd van dat soort woningen.

Tot slot gaan we op bezoek bij Stien Weygertse die met andere bewoners gezorgd heeft voor een buurtchalet met de functie van een volwaardig buurthuis. We drinken koffie in het chalet en stellen vast dat dit een voorbeeld is voor hoe het moet en kan in veel buurten in Rotterdam. Stien: "Mensen dragen zelf wat financieel bij en we krijgen zeshonderd euro per jaar subsidie. Maar voor een paar duizend euro draaien we dit. Iedereen in het blok en zelfs daarbuiten maakt er gebruik van."

We trekken opnieuw de conclusie die we al vaker getrokken hebben tijdens ons buurten in de wijken. Het eigen initiatief van buurt en wijk bewoners is vaak vele malen effectiever en goedkoper dan opgesmukte poespas waar veel officiele instanties en instellingen mee komen.

Op de terugweg zien we een hoop rotzooi in de Rotte. Het beeld van pakweg een jaar geleden in diverse media "Peter van Heemst (PvdA) redt de Croosboot", komt ons op het netvlies. Daarna weinig meer over gehoord, maar nu wel gezien dus.