Rotterdam

Er waaide een stevige wind zondagavond bij het uitzetcentrum Zestienhoven. Een groep mensen had zich weer verzameld om stil te staan bij een van de sluitposten van ons asielbeleid, het uitzetcentrum, door de mensen van de wake consequent omschreven als deportatiecentrum. Het is een oude hangar met hoge hekken eromheen. Aan de hekken rond de luchtkooien hangt een groen zeil zodat de mensen binnen niet naar buiten kunnen kijken en de mensen buiten niet naar binnen.

Tijdens de vorige keer vroeg een van de organisatoren aan de deelnemers of het nog zin had, hier telkens te verzamelen uit protest tegen wat daar binnen gebeurt. De reactie was unaniem. 'We blijven hier net zo lang staan totdat dit gebouw weer een opslagplaats wordt voor goederen in plaats van mensen.' Hoe lang dat nog is weet niemand.

Elke wake volgt een vast patroon. Begonnen wordt met het zingen van een lied op de melodie van Beethoven: 'Alle Menschen werden Brüder'. De tekst geeft de sterke band weer tussen de mensen binnen en buiten en spreekt de hoop uit dat 'de kinderen van twee duizend, bruin en wit, geel en zwart, mogen vliegen en dansen als vrije vogels zonder angst nog in hun hart'.

Sinds de actie 'Geen kind in de cel' zitten er gelukkig minder kinderen in de cel. Heel af en toe komt het nog weleens voor. Dat die kinderen niet meer in de cel zitten, betekent niet dat hun problemen over zijn. In Rotterdam zwerven nu kinderen met hun ouders op straat omdat ze uit de opvang gezet zijn, maar vaak niet terug kunnen naar het land van herkomst. Verschillende organisaties in Rotterdam proberen er alles aan te doen om deze kinderen en hun ouders een dak boven hun hoofd te geven. Soms lukt dat echter niet. Een andere groep kinderen, of tieners beter gezegd, zitten er nog wel, de alleenstaande minderjarige asielzoekers.

De bezoekersgroep die elke donderdag de kerkdienst bezocht en na afloop even met de mensen binnen mocht praten, is sinds kort niet meer welkom in het uitzetcentrum. Dit tot groot verdriet van de vrijwilligers die de moeizaam verkregen band met de mensen binnen nu doorgesneden ziet. Vaak probeerden ze nog iets te betekenen door te zorgen voor een nieuwe bril, het telefoonnummer van de straatdokters, contact te zoeken met hun advocaat, of een nieuwe telefoonkaart. Met die telefoonkaart konden ze dan iemand bellen als ze weer eens 'geklinkerd' werden. Als de mensen die op Zestienhoven vastzitten worden losgelaten, oftewel geklinkerd, dan worden ze meestal zonder geld achtergelaten bij het Centraal Station, met een brief op zak om ons land binnen 72 uur te verlaten. Hoe ze dat doen of waarnaar toe wordt er niet bij gezegd. Alle hulp is dan welkom.

Tegen het eind van de wake wordt een indrukwekkende lijst van doden genoemd, die gestorven zijn op volle zee, verstopt in een container met meloenen, doodgevroren in een motor van een vliegtuig of omgekomen door verstikking bij een hardhandige poging ze alsnog uit te zetten. Maar ook mensen die zich in paniek verhangen in politiecellen omdat ze niet zulke goede ervaringen hebben met de politie in hun eigen land of van mensen die na jaren in de asielprocedure uit pure ellende geen andere uitweg uit hun situatie zien dan de dood en zelfmoord plegen. Het zijn elke keer weer nieuwe mensen, sommigen anoniem, die herdacht worden en dat al meer dan twee jaar lang.

De volgende Wake is op zondag 7 oktober en begint om 19.00 uur. Het adres is Airportbaan 18. U kunt er komen met bus 33.