Rotterdam

Vorige week was Jan de Wit, de nummer 4 van de SP, in Rotterdam. Om over integratie te discussiëren. Een verslag van reporter Anouk Pross.

Het integratiedebat werd bezocht door een gemêleerd publiek. Er zitten een aantal EenNL-ers naast ons, en achter me een paar SP-ers. Verder kom ik relatief weinig mensen met politieke kleuren tegen, maar de etnische regenboog is volop aanwezig. Van EenNL is meneer Khan (3) aanwezig, maar hij moet het op rechts alleen doen, want CDA en VVD durven hun gezicht niet te vertonen, misschien wel uit angst voor nog meer gezichtsverlies

Aan de linkerkant van de tafel bevinden zich Margo Kranenveldt van de PvdA (nummer 36), Mariko Peters van GroenLinks (nummer 4) en Jan de Wit van de SP. Aan een aparte tafel bevinden zich Meneer Salman van SVOR en Meneer van der Spek van ‘Vertrokken gezichten’. Na een korte voorstelronde waar de partijen een speerpunt aangeven is het woord aan meneer van der Spek. Hij houd een korte speech over Globalisering, een wereld waar mensen vrij willen bewegen. Hij stelt ons een vraag die me sindsdien bezig houd: “Waarom zouden mensen niet vrij mogen bewegen, en bananen wel?”.

Hij stelt echter de politici iets voor: 'Het levert Nederland, Nederlanders, mensen meer op om eerst te kijken wat mensen willen, wat ze kunnen, in plaats van ze weer weg te sturen, zonder daar gebruik van te maken.'

Mariko Peters is het er mee eens maar Jan de Wit zet de stelling wat scherper uit. Hij stelt dat Nederland een eeuwenoude traditie heeft van gastvrijheid, maar dat deze inmiddels ver te zoeken heeft. Hij vind de nieuwe asielwet inhumaan en stelt voor om deze op de schop te gooien. Kranenveldt ziet meer in het geven van kansen, maar wel streng zijn en Khan wil iedereen graag ontvangen, maar wel duidelijk zijn. Als iemand niet binnen een jaar zijn asielvraag rond heeft, stelt hij voor die persoon het land weer uit te schoppen.

Al snel leidt deze laatste uitspraak tot flinke kritiek uit de zaal en bij mij komt een oud spreekwoord opborrelen: “C’est le ton qui fait la musique”, ofwel, het maakt nogal veel uit hoe je iets zegt… Meneer Khan vind echter dat hij niet ‘waffelt’.

Jan de Wit blijft echter helder spreken van een uitzetbeleid dat oog heeft voor de menselijke kant. Hij geeft aan dat het vastzetten van mensen alleen nuttig is met oog op uitzetten, en dan voor het maximum van een maand, het zou een draaideur moeten zijn, geen middel. Hij wil de boten afschaffen en terug naar een fatsoenlijke manier van omgang met mensen. Er word laconiek voorgesteld om Mevrouw Verdonk op band op te nemen en deze vertaald overal heen te sturen: 'Dan komt er niemand meer naar Nederland'.

Meneer Salman van SVOR, een etnische organisatie in Rotterdam, geeft aan dat hij ongeveer 20.000 immigranten in Rotterdam vertegenwoordigd. Hij staat er voor dat er inspiratie nodig is, om te integreren. PvdA, GroenLinks en SP vinden elkaar hier in uitspraken tegen segregatie, voor wonen en onderwijs. Jan de Wit: 'Etnische zuilen moeten gericht zijn op opheffing van zichzelf'. Meneer Khan vind dat de grenzen niet bewaakt moeten worden door kabouters maar het leger, wat stuit op enkele mensen in de zaal. Een vrouw voegt dan ook zeer duidelijk toe: 'Niemand krijgt mij hier met geweld weg, maar ik kwam hier omdat ik moest, niet omdat ik het leuk vond in dit land?!'

De Wit benadrukt nog eens de herhaalde afwijzingen van het generaal pardon voor de uitgeprocedeerde asielzoekers. Mevrouw Kranenveldt wordt nog enkele malen uitgedaagd om te antwoorden op de vraag of dit een breekpunt zou zijn voor coalitievorming. Ze besluit niet te antwoorden…

Na afloop praat ik nog heel even met Meneer Salman. Hij vond het een goed debat, maar heeft nog niet beslist op welke partij hij gaat stemmen. “Het word wel GroenLinks of SP. De druk van links moet groter! Maar wat het word, dat beslis ik volgende week.”