Rotterdam

Lieve kameraden,

Ik wil toch iets persoonlijks met jullie delen.

Een maand of drie geleden kreeg ik een telefoontje. ‘Jaha, met Jan Schot. Zeg, ik wilde iets vragen. Ben jij nou dezelfde als die jongen waar we die woonacties mee deden in Crooswijk? In de jaren zeventig?’

Ik viel stil. Dit was Jan Schot aan de telefoon. Ik was in die tijd 16, 17? Er waren twee geweldige actievoerders in die tijd. Barend Dorschijn (als ik het goed spel) en Jan Schot. Crooswijkers, hard, direct. Geschoold in de leer.

Zij waren mijn leermeesters. En nu had ik de legende aan de lijn.

‘Heh, ja dat ben ik,’ stamelde ik. Inmiddels zelf over de zestig.

‘Ja, dat dacht ik al. Ik volg je een tijdje. Waar ben je al die jaren geweest?’ Hij kende mij natuurlijk uit die tijd en ik ben een tijdje in een andere wereld geweest. Dus ik vertelde wat ik had gedaan en waarom ik weer actief bij de SP ben geworden.

Hij moest lachen. ‘Nou je doet het niet verkeerd. Laten die gasten het niet winnen van je.’

Typisch Jan Schot. Altijd slimmer, beter en scherper dan de rest. Mijn voorbeeld.

Ik betrap mij er nu op dat ik vind dat ik te veel mee ga met de gemeenteraad. Kan met mijn commissie moeilijk anders want het is een financieel technische commissie.

Maar soms, heel soms. Eigenlijk wel vaak bekruipt mij het gevoel dat al die gasten aan de overkant van de tafel er eigenlijk geen ene reet van weten. Net zoals in de tijd van Jan Schot. Hij fileerde elke wethouder, elke architect, elke ambtenaar die als een opgeblazen pad daar kwam zitten.

En kameraden, zo nu en dan kan ik ook uit mijn slof schieten. Fel, direct en inderdaad, ik heb nog het Rode boekje van Mao.

Jan, ik heb jou altijd in gedachten. Zoals je zei. Ga nooit van de basis af! Ga nooit voorbij de mensen! Je doet het voor de mensen! Vergeet nooit waar je vandaan komt! En, geloof nooit die gasten!

Jan. Meneer Schot. Met droefheid neem ik afscheid. Dank voor je telefoontje.