Rotterdam

Op 30 juni werd op de Lloydkade bij het Slavernijmonument de Keti Koti herdenking gehouden, zoals ieder jaar. Letterlijk betekent Keti Koti ‘Ketenen Gebroken’ en is de viering op 1 juli, omdat op die dag in 1863 ook in Suriname eindelijk de slavernij werd afgeschaft. De tot slaafgemaakten merkten hiervan echter niet veel tot aan 1873, toen werden zij pas echt vrij. De herdenking wordt georganiseerd door Gedeeld Verleden Gezamenlijke Toekomst.

Door Corona stonden de stoelen anderhalve meter van elkaar. Ook speelde het weer niet mee, “De hemel huilt om de slachtoffers.” aldus burgemeester Aboutaleb tijdens zijn toespraak, waarin hij ook opriep om Keti Koti een landelijke feestdag te laten worden en niet enkel gevierd moet worden in Rotterdam, Amsterdam, Utrecht en Den Haag zoals dat nu het geval is. Ook vond hij het nodig dat de Nederlandse regering excuses moest maken voor de trans-Atlantische slavernij. Hij hoopte dat als de eerder genoemde gemeentes hun excuses zouden aanbieden, de landelijke regering wel moest volgen. Excuses hebben wij echter niet gehoord van onze burgervader die avond, ook niet nadat Carlos Gonçalves, voorzitter van de stichting Gedeeld Verleden Gezamenlijke Toekomst, er aanleiding toe gaf tijdens zijn speech.

Er werd stilgestaan bij het verleden, maar ook gekeken naar het heden, waarin Black Lives Matter een grotere rol is gaan spelen, zeker ook in Rotterdam, en er werd hoop uitgesproken voor de toekomst. In dialoog blijven is de boodschap, luisteren en leren van het verleden zodat dezelfde fouten niet nogmaals gemaakt worden.

Naast de plechtigheden van de kranslegging en de twee minuten stilte voor alle slachtoffers van de trans-Atlantische slavernij was er ook een zeer indrukwekkend spoken word van Zaïre Kriger en muzikale bijdragen van het Kwintet Marinierskapel, Renate Koningsbloem en een drumbijdrage van Hede kabiten Mutu Puketi. Ook werden de volksliederen van Suriname, Nederland, Curaçao en Kaapverdië gespeeld.

Na de prachtige herdenking hebben wij als SP Rotterdam nog aan de organisatie kunnen vragen waarom het Nederlandse volkslied, het volkslied van de overheerser, werd gespeeld. Het leek ongepast. Dat gevoel werd begrepen. De reden van het spelen is het gezamenlijke verleden en de gezamenlijke toekomst, de landen zijn hierdoor aan elkaar verbonden. Ook uit deze woorden klonk hoop. Ondanks de regen was het een mooie avond en hopelijk zal volgend jaar de herdenking en de viering plaatsvinden als officiële feestdag, maar toch zeker in 2023, als het 150 jaar geleden is dat Nederland, als een van de allerlaatste landen, de slavernij definitief afschafte.