Rotterdam

Niet wegkijken maar ingrijpen, aanpakken en mond opendoen.

Dat is onze Gerard, ten voeten uit. Gerard van der Voort overleed in de nacht van 9 op 10 december, in het Sint Franciscus ziekenhuis. Gerard onze prachtige voorvechter, is niet meer. Gerard was een man met een grote mond en met een nog groter hart. Steevast bewapend met een luidspreker, terwijl hij ‘unplugged’ ook best te verstaan was.

Hij was geliefd (of gevreesd) bij veel bezoekers van de Rotterdamse markt. Ouderen maar ook veel jongeren kenden hem en kwamen een praatje maken. Hij liet ze ook niet zomaar voorbij lopen en sprak iedereen aan. Van politieagent tot andere partijen tot bekende Nederlanders tot echte tegenstanders, niemand kwam er onderuit. Gerard, de man van de straat, met iedereen het gesprek aanknopend. Hij was er altijd, vol energie en vol lof over zijn kanjers zoals Agnes Kant en Jan Marijnissen en Emile Roemer.

Gerard kon rake dingen zeggen en was gelijk ook heel attent. Hij nam cake mee voor het treinpersoneel wat hem in de trein hielp. In de trein, op weg naar de vele acties die hij in het gehele land bezocht. Met zijn scootmobiel reisde hij door heel Nederland. Ergens een actie, hij ging er heen. Amsterdam, Den Haag, iedereen kende hem.

Het gevecht putte hem uit. ‘Maar ik kan niet anders. Pas als de SP macht heeft, heb ik rust. Dan ga ik naar Cuba en kan ik sterven’, zei hij enkele jaren terug tegen een journalist van het AD. Gerard zag de toekomst van Nederland somber in. Alleen de SP kon voor een ommekeer zorgen. De laatste tijd werd hij verdrietiger, mensen die andere mensen uitsluiten en discrimineren, hij kwam er steeds moeilijker doorheen.

Gerard nam het op tegen elk onrecht: de uitverkoop van de thuiszorg, de Palestijnen, fatsoenlijke omgangsvormen, discriminatie, armoede, openheid over Irak. In Rotterdam konden we op 2 juli 2007 ruim 20.000 handtekeningen aan de initiatiefnemer van de actie ‘openheid over Irak’, Harry van Bommel, overhandigen. Een aanzienlijk deel, 6188 handtekeningen, kwam van Gerard, die hiervoor dagelijks in de stad te vinden was. Iedereen die wel eens demonstreert en alle Rotterdammers die wel eens in het centrum komen, kende Gerard die in zijn onder de affiches en vlaggen beplakte scootmobiel handtekeningen en geld ophaalde voor de goede zaak. Met zijn Palestina-, Turkije en Marokko t-shirts en vlaggen liet ie zien dat er tenminste een Rotterdammer was die het midden-oosten niet ziet als voorhoede van een boel ellende. Een man die ondanks of juist dankzij zijn kleurrijkheid vertrouwen wekte – getuige de glazen kannen aan zijn scootmobiel waarmee hij 3000 euro ophaalde voor de stichting Kifaja in Gaza.

Gerard die soms ook even stil kon zijn, bijvoorbeeld toen de mensen uit Gaza hem huldigden. Toen hij uit handen van SP-senator Anja Meulenbelt een oorkonde uit Gaza, een ‘certificaat van dankbaarheid’ in bloemrijk Engels en Arabisch, kreeg uitgereikt. De wereld zou er flink aardiger uitzien als we meer van deze Gerards hadden, schreef de senator op haar weblog.

Een grote mond, een nog groter hart, wat niet tegen onrecht en misstanden kan. Misstanden waarover velen zwijgen, maar Gerard niet. Zijn hart deed pijn bij alle misstanden en onrecht. En dus moest ie zijn mond open doen.

Het afscheid van Gerard is donderdag 16 december 2010, in het crematiecentrum te Rotterdam-Zuid, Maeterlinckweg 101, aanvang 15.45 uur. Mensen die nog even afscheid willen nemen zijn welkom. Correspondentieadres: Elles van der Voort: evandenvoort@versatel.nl

Weblog Anja Meulenbelt
RTV Rijnmond - Postkast: het is stil zonder Gerard