Rotterdam

Partijgenoten,

Misschien kent u het boek 'de ontdekking van de hemel'. In dat boek laat Harry Mulish 2 hogere engelen aan het woord. Uit hun mond vernemen wij dat het volstrekt mis gegaan is met de aarde en dat hun chef, God er genoeg van heeft.
Hij wil de stenen tafelen terug. Een lagere engel gaat aan de slag om een man verwekt te krijgen die dit kan volbrengen. En dat lukt.
Het is afgelopen, zegt de hogere engel aan het eind van het boek. De chef heeft het contract met de mensheid opgezegd, de wereld heeft afgedaan. De lagere engel protesteert: dat kan niet. Laten we proberen nog iets te verzinnen. We moeten vechten toch het allerlaatst. Ik laat het er niet bij zitten."
Voor de gelovigen onder u. Uit de hemel komt 't niet, dat heeft de hogere engel van Mulisch goed begrepen. Het moet komen van mensen. En er zullen altijd mensen zijn die het er niet bij laten zitten.

Hoe staan we er nu voor?

Partijgenoten,

Wereldwijd nemen de tegenstellingen toe. Sinds 11 september is de wereldpolitiek sterk veranderd. De wereld is helaas niet wakker geworden in het besef dat de vertrapte mens in opstand komt en dat de enige manier op dat te voorkomen is de verdrukking weg te nemen.
In plaats daarvan geldt nu de Pax Americana: de allesbepalende Amerikaanse politiek.
De militaristische aanpak van de VS is niet het juiste antwoord op terrorisme. De Pax Americana is een vorm van permanente oorlogvoering die haat zaait en tot verscheurdheid leidt.
Ook Nederland bevindt zich in oorlog in Afghanistan en Irak. We zijn meegesleept in een oorlog die de VS voert om eigen belangen veilig te stellen, onder de noemer 'oorlog tegen de terreur.'
Een oorlog die in Rotterdam dichtbij kwam toen begin dit jaar de wapentransporten door onze stad denderden. Het moet voor veel ouderen een afschuwelijke belevenis geweest zijn, een nare herinnering aan jaren geleden, toen de bommen vielen en Rotterdam zijn hart verloor.

Wij hebben geprotesteerd, tegen de transporten. In de raad en bij de transporten zelf. .
Wij hebben geprotesteerd tegen deze oorlog, met onze dichters voor de Vrede in Rotterdam. Met 100.000 mensen in Amsterdam en miljoenen over de hele wereld.

Onze hoop is gevestigd op al die mensen over de hele wereld. Mensen die de leugen geen toegang geven en die niet vervallen tot levensmoeheid en vertwijfeling. Al die mensen over de hele wereld die het niet opgeven.

Onzer hoop is ook gevestigd op de VN, bijvoorbeeld om op te treden in het Midden Oosten. Het vredesproces daar is een kwestie van lange adem, waarin de verschillende volken de kans moeten krijgen om te democratiseren.

Democratie, een woord dat ook in ons eigen land aan erosie leidt. Steeds meer mensen verliezen het vertrouwen in de regering, in de politiek. De politiek die even wakker leek te worden, nadat de mensen via Fortuin hun vuist hadden laten zien. Maar die inmiddels al weer is ingedommeld.
Hetzelfde of nog erger geldt voor Rotterdam. Eindelijk wordt erkend dat de problemen van de stad te lang op zijn beloop gelaten zijn. Dat te lang is geinvesteerd in stenen kantoor- en consumptiepaleizen in plaats van in mensen.
Dat is de winst van de verkiezingen van 2002. Maar het antwoord is geheel verkeerd. In plaats van de armoede worden de armen bestreden. In plaats van een Rotterdam waar alle Rotterdammers samen leven en naar school gaan, creert dit college een sfeer waar de helft van de Rotterdammers zich ongewenste vreemdeling voelt. Zelfs politieke vluchtelingen, mensen die moeten vluchten voor geweld vanwege oorlogen waarin ook wij in betrokken geraakt zijn, zijn niet meer welkom. Ook dat zaait haalt en leidt tot verscheurdheid.
Rotterdam lijkt opnieuw zijn hart verloren.

Zouden de hogere Engelen, heren als Opstelten en Balkenende bedoeld hebben waar hun chef genoeg van heeft? Balkenende die het christelijke woord solidariteit vervangen heeft door het liberale woord eigen verantwoordelijkheid. Die vergeet dat een aantal mensen die verantwoordelijkheid alleen kunnen nemen als ze geholpen worden. Mensen zijn gelijkwaardig maar niet gelijk. En gelijkwaardigheid betekent solidariteit.

En ook hier maakt Rotterdam het nog erger. Hoezo solidariteit als er wordt bezuinigd op het het vervoer voor mensen met een handicap? Hoezo gelijkwaardigheid als er een hek gaat om de stad om werklozen te weren? Hoezo solidariteit als het openbaar vervoer wordt afgebroken? Hoezo gelijkwaardigheid als er alleen voor de rijken wordt gebouwd? Hoezo als aan de ouderenzorg en de gesubsidieerde arbeid wordt getornd? En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Kortom, het is volstrekt mis met deze aarde om in de woorden van de hogere Engel te blijven.
Maar zoals altijd zijn er mensen die het er niet bij laten zitten. En tot die mensen behoren wij.

Dit afgelopen jaar hebben we benut om de afdeling weer goed op poten te zetten. We hebben enkele nieuwe afdelingen opgezet met mensen uit de regio. Gorinchem., Alblasserwaard en Capelle komt eraan. In de stad zijn we druk bezig deelgemeentekerngroepen op te richten. Een enkele, Alexanderpolder, draait al goed, anderen zoals Charlois en Delfshaven komen op gang. We zijn actief onder jongeren met Rood, onder ouderen met de Grijze Roodstaarten en onder gehandicapten met de Rode Rijders.
Onze fractie is prima bezig met 'Buurten in de wijken', elke maand de buurt in, in een andere deelgemeente, naar de mensne toe. Onze raadsleden uit de deelraad hebben stormen geweerd en er is zelfs een SP-bestuurder, in Feijenoord, de eerste in de 4 grote steden.
Vanaf september hebben we een bestuur van 13 gemotiveerde mensen, vol plannen, met een groot gevoel van saamhorigheid. Een saamhorigheid die ongetwijfeld zal uitstralen op de rest van de afdeling. Kortom, wij hebben de messen geslepen, want we willen het er niet bij laten zitten.

We moeten ervoor zorgen dat we het hart van Rotterdam weer voelen kloppen. Voor alle Rotterdammers. Arm en rijk, bruin, geel, blauw of wit.
Dat moet lukken, met ruim 1400 SP-leden die niet voor niks geworden zijn van onze club. Onze oude leden waarvan vele al eerder lieten zien dat ze mee willen doen. Maar vooral ook de ruim 750 nieuwe leden die in de afgelopen twee jaar lid zijn geworden, moeten we zien in te schakelen. Velen van hen zijn uit idealisme, een gevoel van nu kunnen we niet langer toekijken, lid geworden. Laten wij ervoor zorgen,dat het niet bij toekijken blijft.
Dat moet lukken samen met de vele migranten in onze stad. Die er zo graag bij willen horen en die veelal dezelfde problemen hebben als autochtone Rotterdammers. We moeten op zoek naar wat ons bindt.
Dat moet lukken want Rotterdam is een ook rijke stad. Een stad vol geweldige initiatieven. Volgeweldige, gewone Rotterdammers met veel betrokkenheid voor de Rotterdammers die het minder getroffen hebben. Een aantal van deze mensen hebben we al in ons comité Red de solidariteit georganiseerd. Zoals Nora Storm, Heiltje de Vos, Carrie, Sander de Kramer, Hans Visscher, Niek stam van de haven-FNV, Zorica Majic vd allochtone vrouwen tegen verarming..
Het zijn deze mensen met wie we aan de slag moeten, samen met onze leden en de vele migranten. Met deze mensen gaan we een socialistische visie ontwikkelen op deze stad. Een compleet andere dan Opstelten en de zijne. Met deze mensen gaan we ervoor zorgen dat we zoveel mogelijk Rotterdammers mobiliseren om hiervoor te vechten. Op alle fronten. Een begin is al gemaakt, met onze acties in het openbaar vervoer, de WVG en de sociale dienst.

Want, beste mensen, Rotterdammers laten het er niet bij zitten. Kijk maar naar onze Rotterdamse havenwerkers. Bijna een jaar lang hebben ze strijd gevoerd tegen de liberalisering van de haven,. Voor hun brood en veiligheid. Jongens waar we trots op kunnen zijn. Die we ook steeds hebben bijgestaan. Het was geweldig om te zien hoe de strijdlust en vastberadenheid in de loop van de strijd alleen maar toenam. En ze hebben gewonnen.

Wij willen ook winnen. We zijn bereid deze stad straat voor straat te veroveren. Mensen uit hun isolement te halen, te helpen nadenken, te leren niet in hun machteloosheid berusten. Bewustwording. Dat is wat Marx moet hebben bedoeld. Niet berusten dat ook maar een bijstandsmoeder een vernederd, geknecht, verlaten en achterlijk wezen is.
Net als de lagere engel van Mulisch weigeren we ons erbij neer te leggen. We geven het niet op.
Er moet van deze wereld een beter huis te maken zijn. en huis waar alles woont. Waar menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit nog werkelijk inhoud hebben.

Ik wens u een jaar vol strijd en dromen die gerealiseerd worden.

Terug naar Nieuws